ژانویه 29, 2017
خانواده ستاین – ١ مهر ١٣٩١ – دنبری – کانتیکات آمریکا
تابستان که در پناهگاه وفا کار می کردم فکر کردم که چه خوب می شود اگر هر داوطلب که از خارج می آید به ایران یک سگ با خودش ببرد و برایش یک فامیل خوب پیدا کند. این شد که تصمیم گرفتم یکی از توله های سالم را با خودم به آمریکا بیاورم. با آقای علی ثانی، مدیر پناهگاه، صحبت کردم و او با عقیده من موافقت کرد و رفتیم به دیدار از توله های سالم. دو تا از آنها را که به نظر سالم بودند انتخاب کردیم و بعد از انجام آزمایش خون و بازدید از طرف دامپزشک پناهگاه معلوم شد هر دو سلامت هستند.
من آذرخش را انتخاب کردم چون کمی خجالتی بود. عکس او را برای پسرم در آمریکا فرستادم و از او خواستم تا ببیند آیا کسی از دوستانش آذرخش را می خواهد. پسرم ایمیل فرستاد که یکی از همکارانش مایل به گرفتن آذرخش است ولی تا زمانی که او را رو در رو ندیده تصمیم قطعی نمی تواند بگیرد. من نگران نبودم چون می دانستم اگر این خانم و فامیلش آذرخش را نخواهند، برای او فامیل دیگری پیدا خواهم کرد.
آذرخش با من به آمریکا آمد و مدت یک ماه پهلوی من بود چون لوری و فامیلش رفته بودند مسافرت. در آن زمان، آذرخش وزن اضافه کرد و کمتر خجالت می کشید. با مکس و ساچی، دو سگ پناهگاه وفای من، بازی می کرد و دنبال گربه ها می دوید. به زودی دو زبانه شد و به من وابستگی شدیدی پیدا کرد. من اسم او را کوتاه کردم و آذی صدایش می کردم. اینطوری مردم در آمریکا راحت تر صدایش می کردند. وقتی آذی را بردم دامپزشکی “کواری ریج” تا دکتر کوبلی او را ببیند، همه قربان و صدقه اش می رفتند. مثل همیشه، دکتر کوبلی بدون گرفتن پول آذی را برای کرم و سرفه تحت درمان گذاشت.
وقتی که لوری، جن، و (پسرشان) دکستر ستاین به دیدن آذی آمدند من متوجه شدم که از او خیلی خوششان آمده، ولی نمی خواستند قبل از مشورت با هم تصمیم قطعی بگیرند. خوشبختانه در راه برگشت به منزل توی ماشین تصمیمشان را گرفتند و به من تلفن کردند و گفتند آذی را می خواهند. فرح روان و مریم کمالی کارهای قرارداد و غیره را انجام دادند و من از منزل فامیل ستاین بازدید کردم. همه چیز که رو به راه شد من آذی را به خانه جدیدش بردم. در آنجا دیدم که تا چه اندازه برایش تدارک دیده بودند. یک تخت خواب تازه، اسباب بازی های تازه، و قلاده تازه برایش خریده بودند. تنها چیزی که جدید نبود یک قفس امن بود که مال سگ قبلی شان بود. سگ قبلی به دلیل پیری سال پیش درگذشته بود و فامیل ستاین احساس می کردند که زمان سگ تازه گرفتن رسیده است.
آذی الان در یک خانه نزدیک به یک دریاچه زندگی می کند. باغ منزل تقریبا یک هکتار است. در باغ آزاد می گردد زیرا دور باغ فنس برقی است. روی مبل و تخت لوری، جن، و دکستر می خوابد. عاشق فامیلش است و هر روز کمتر خجالت می کشد. همانطوری که فکر می کردم، وابستگی شدیدی را که نسبت به من داشت الان نسبت به لوری دارد.
لوری می گوید: آذی سگی عالی است. مثل هر توله دیگر، پر از انرژی است. دوست دارد روی پشتش بخوابد و پاهایش را هوا کند. یک پتو دارد که خیلی دوستش دارد، دورش می دود و بعد می پرد توش. می پرد روی مبل و می شیند پهلوی ما و دوست دارد برود بیرون. وقتی همسایه چمنش را می زند یا یک کامیون رد می شود، می دود و می اید تو خونه چون از صدای بلند میترسد. روی صورتش کمی کهیر زد ولی دکتر آن را درمان کرد. عاشق غذا است و هر خوردنی را بهش بدیم می خورد.
آذی سگ بسیار زیبایی است و هر وقت او را می بریم بیرون، مردم تعریفش را می کنند. به من خیلی وابسته است ولی دارد یواش یواش به مردهای فامیل، شوهرم جن و پسرم دکستر، علاقمندتر می شود.
ژانویه 29, 2017
انی آلتمن – ٢ مهر ١٣٩١ – سانفرانسیسکو (بیشتر…)
ژانویه 29, 2017
لیندا کی – آگوست ۲۰۱۲-اکلند، کالیفرنیا
هر دفعه که صفحه پت فایندر رو پایین می‌‌بردم صورتش میومد جلوی چشمم. اسمش لاکی بود و همراه بیوگرافیش یه ویدئوی یوو تیوب هم بود. بالاخره اون ویدئو رو بارها تماشا کردم. داستان زندگی اون یکی از اون داستانهای حیرت انگیز بود؛ قصه یه سگ خیابانی در ایران که با وجود همه حوادث عجیب و غریبی که براش اتفاق افتاده بود زنده مونده بود، از تیراندازی به پاهای عقبش گرفته ( و از دست دادن دو تا از دوستاش در این تیراندازی) تا فرستادنش به آمریکا برای واگذاری. سگ نازنینم بودو هفته قبل از اون بعد از ماه‌ها بیماری مرده بود. بیشتر از ۲۶ سال سگا و گربه‌ها با حضورشون به خونم صفا داده بودن اما حالا خونم خالی بود. هنوز مطمئن نبودم بتونم دوباره زیر تعهد برم. اما داستان لاکی گیرایی خاصی داشت و به نظر می‌رسید که من دارم به سمت سگایی که پاهاشون صدمه دیده و گوشای مضحکی دارند کشیده میشم.
سالها قبل به عنوان یه مسافر جوون با کوله پشتیم به ایران سفر کرده بودم. فرم مربوطه رو پر کردم و برای فرح فرستادم. فرح کسیه که دست به هر کاری میزنه تا برای سگای بی سرپناهی که از طریق پناهگاه وفا در ایران به آمریکا فرستاده میشن خونه پیدا کنه. طولی نکشید که من لاکی رو تو خونه موقتش ملاقات کردم. اون با خوشحالی با بقیه سگا اینور و اون ور می‌‌دوید و بازی می کرد و فقط موقع دادن تنقل بود که توجه کوتاهی به من کرد. اما من تو همین فرصت کوتاه فکر کردم که اون برای من سگ مناسبیه.
کار من مربوط به سگای خونگیه، من گروهی از این سگارو با خودم به کوره راه‌های تپه های اوکلند می برم تا بتونند آزادانه بدوند و بازی کنند. پس سگی می‌‌خواستم که بتونه با من بیاد. من مطمئن بودم که ما می تونیم همون دلبستگی خاصی رو که بین من و سگ قبلیم وجود داشت رو با هم تجربه کنیم.
زیاد طول نکشید تا لاکی، که حالا اسمش لیلاست، جاشو تو قلب من باز کنه، همونطور که اونم با انجام همون بازیگوشیا و کارای خنده داری که کنار فرح و مادر موقتش می کرد نشون میده که به من وابسته شده. به خاطر نوع کاری که من دارم ما وقت زیادی رو با هم می‌گذرونیم. اون مدیر ورزشی این پیاده رویهاست – یا سگای دیگرو دنبال میکنه ، یا وادارشون می کنه بدوند و دنبالش کنند . اون یه مخروط کاج یا توپو به هوا پرت میکنه و بعد مثل فوتبالیست‌ها اونو با یه ضربه به طرفی پرتاب میکنه و وقتی کارش تموم میشه اونو در اختیار بقیه سگا میذاره. توی ماشین هم به همه نشون میده که رئیس کیه که البته من نیستم. وقتی میرسیم خونه یه جای راحت پیدا میکنه و مشغول استراحت میشه – یه صندلی، یه مبل، تخت من، روی فرش، گاهی هم رختخواب خودش، اگر روش پر از کفشا و خرت و خورتای من نبودعلاوه بر اون کوره راه‌ها و صندلی‌های راحت، محبوبترین جا براش کناره ایرانی رستورانیه که پایین آپارتمان ما قرار داره. اونام خیلی دوستش دارند و اغلب کمی غذا بهش میدان. وقتی صبح و عصر برای راه رفتن می ریم منو به سمت رستوران می کشه و با امیدواری جلوی در می‌شینه. گاهی هم خیلی یکدنده میشه، اون‌وقت مثل یه سگ هزار پاندی، نمیشه از جا تکونش داد. حرف از وزن شد – اون حالا ۷۲ پاند وزن داره که نتیجه ورزش و رژیم غذای یه. اون وقتی به آمریکا اومد کمی اضافه وزن داشت.وقتی در اروپا زندگی می کردیم؛ بو همراه و مصاحب سفرهای من بود و لیلا مصاحب سفرهای من در اینجاست. اون به همه جا سفر کرده، از دریاچه تائو برای غلت زدن تو برفا تا سونوما این و سفر بعدیمون هم به فینیکس خواهد بود که حتما عکساشم تو فیسبوک خواهیم گذاشت
مثل وقتی که دارین آهسته به محل اجرای مراسم ازدواج میرین و با خودتون میگین آیا انتخاب درستی کردین یا نه، انتخاب لیلا با اون گوشای خنده‌دار و همه چیزای دیگش برای من بهترین گزینه بوده و فکر می‌کنم اونم در کنار من خوشحاله.از همه شما در ایران و کالیفرنیا تشکر می‌کنم که از اون مراقبت کردین و ما رو به هم رسوندین
Source: لیلا
ژانویه 29, 2017
پذیرندگان: نیکول و کارلهاینتز پیلگریم – شهریور ۱۳۹۱ – فریدریکشافن، آلمان
قصه آشنایی ما با رویا و اسکار برمی گرده به یکسال قبل از زمانی که به آلمان اومدن تا برای همیشه با ما زندگی کنن. یعنی وقتی که همسرم برای کار به ایران رفت. یه روز تلفنی برام از یه سگ زیبای سرگردان صحبت کرد که اغلب میومد پشت دروازه کارخونه و کلی از دیدن همسرم ذوق می کرد.از همون ابتدا، ارتباط خاصی بین کارلهینز (همسرم ) و رویا به وجود اومد که تا امروز ادامه داره. با اینکه رویا از یه چشم نابینا بود، کارل بهم گفت که می خواد اونو با خودش به آلمان بیاره.
حدودا یکسال بعد همسرم دوباره به ایران برگشت و رویا رو در حالی پیدا کرد که به تازگی صاحب هشت تا توله شده بود. فصل زمستون بود و هوا برفی و خیلی سرد. وقتی 2 تا از توله ها نتونستن اون شب رو به صبح برسونن، کارل و همکاراش فهمیدن که باید دست به کار شن وگرنه بقیه توله ها هم به همین سرنوشت دچار می شن. اونا یه جعبه برای رویا و بچه ها درست کردن، بهشون غذا دادن و بعد اونا رو به پناهگاه وفا رسوندن.
توله ها خیلی خیلی ضعیف بودن و متاسفانه سه تا دیگه از اونها هم مردن.تقریبا دو هفته بعد از تولد توله های رویا بود که سگ عزیزمون، پائولین رو به علت سرطان از دست دادیم. برای ما قضیه کاملا روشن بود: ما یکی از سگ هایی رو که کارل نجات داده بود می خواستیم، اما کدوم یکیشون رو؟ انتخاب کارل قطعاً و صد در صد رویا بود، من هم عاشق یکی از توله ها شده بودم. چشماش از توی عکس با من حرف می زد و می گفت: “من میخوام بیام و با شما زندگی کنم”. پس قرار شد هر کدوم سگ خودمون رو به خونه بیاریم. تا همین الان هم کاملاً معلومه که اسکار سگ منه و رویا سگ کارل.
از اونجا که انتقال سگ به آلمان کار ساده ای نیست، یه چند وقتی طول کشید تا تونستیم اونا رو بیاریم پیش خودمون. اسکار بعد از یه توقف کوتاه و تعطیلات باحال در کالیفرنیا در ماه ژوئن وارد فرودگاه مونیخ شد. در سن 4 ماهگی یه مسافر تمام و عیار شده بود! از همون لحظه اول خیلی خوشحال بود و ما یه تابستان محشر رو با اسکار کوچولویی گذروندیم که به سرعت رشد می کرد.
آماده کردن مدارک رویا یه کم وقت گیرتر بود، اما بالاخره اون هم اواخر سپتامبر به ما ملحق شد. نسبت به اسکار، سفر برای رویا سخت تر و خیلی استرس زا بود که باعث شد شروع خوبی در خونه جدیدش نداشته باشه. تو محیط تازه خیلی چیزها بود که اون نمی شناخت و ازشون می ترسید، اما ما کمکش کردیم تا خودشو وفق بده. ناگفته نمونه که پسرش اسکار هم تو این قضیه کمک خیلی بزرگی بود.
حالا دیگه هر دو سگ در وضعیت خوبی هستن. اسکار هم به یه سگ زیبای پر جنب و جوش تبدیل شده که از هر نوع آموزشی با آغوش باز استقبال می کنه. ما روزی دوساعت با سگها وقت می گذرونیم و برای پیاده روی می زنیم به جنگل و دشت و سگها هم که عاشق این کار هستن. هفته ای یه بار هم می ریم به مدرسه سگها و آموزش فشرده اسکار رو شروع کردیم و اونم توی درس هاش پیشرفت خوبی داشته.رویا در ارتباطش خیلی محتاط تره اما رفتارش دوستانه است و گاهی هم کارای بامزه ای ازش سر میزنه. به عنوان سگ بی خانمانی که مجبور بوده گلیمش رو خودش از آب بیرون بکشه و فقط به خودش تکیه کنه، نه تنها دنبال هر چیزی میدوه (و ناچاریم توی جنگل یه لیش بلند بهش ببندیم)، بلکه متوجه نمیشه چرا باید “بشینه” ، “پا شه”، “دراز بکشه” و یا بقیه دستورات رو اجرا کنه؟!
ما داریم رو این مساله هم کار می کنیم و سعی می کنیم با تشویق کردن کمکش کنیم و او هم خیلی پیشرفت کرده.ما خیلی خوشحالیم که قصه اونها به اینجا رسید و باید بگم که ارزش همه تلاش ها و هزینه هایی رو که کردیم، داشت. با دیدن این دو تا سگ زیبا و فوق العاده خاص، خیلی ها از ما درباره نژاد اونها می پرسن و واقعاً شگفت زده میشن وقتی داستان عجیب اونها رو می شنون.
نیکول پیلگریم
ژانویه 29, 2017
فرید و سیندی یقینی، ۲۲ شهریور ۱۳۹۱ – اتاوا، کانادا
در یک صبح زیبای بهاری، پدرم با من تماس گرفت و گفت صدای ضجه توله کوچکی، در اطراف خانه شان، حسابی آرامش آنها را برهم زده است. او هر چه به دنبال صاحب آن صدا گشته او را نیافته است، چون او با دیدن آدمها ساکت میشده. از آنجایی که منزل ما نزدیک منزل پدری ام است بلافاصله به تراس طبقه بالا رفتم و هر چه از آن بالا، اطراف را نگاه کردم چیزی ندیدم. بعد از ظهر صدا کاملا قطع شده بود و همه ما فکر کردیم شاید مادرش او را پیدا کرده و با خود برده است. داستان ظاهرا به پایان رسیده بود. همان شب، فریبا (خواهرم) موقع بالا آمدن از پله های محوطه نزدیک خانه شان، توده سیاه رنگی را در گوشه یکی از پله ها می بیند، او فکر می کند یک کلاه پشمی سیاه رنگ که احتمالا دورش انداخته اند را دیده. ولی آن کلاه پشمی، حرکت خیلی ضعیفی از خود نشان می دهد و نظر فریبا به آن جلب می شود و وقتی نزدیک آن توده سیاه شده، توله ای نیمه جان و درهم لولیده ای را یافت که از فرط گرسنگی کاملا بی رمق بود. او تمام روز را برای کمک گرفتن فریاد کشیده بود و دیگر انرژی برایش نمانده بود.
بلافاصله آن توله را بi دست من رساند و من که دیگر با داشتن 7 توله ای که در منزل داشتم یک مادر باتجربه بودم، بلافاصله با سرنگ به او عصاره گوشت خوراندم. او از فرط ناتوانی یارای ایستادن و راه رفتن نداشت و ما پنداشتیم او از ناحیه پا دچار آسیب جدی شده است. او بعد از سه روز و سه شب مراقبت ویژه نیرویش را باز یافت و شروع به راه رفتن کرد.
ما بعد از یک هفته که از سلامت بودنش اطمینان پیدا کردیم او را با بقیه توله ها آشنا کردیم و او از آنجایی که خیلی بازیگوش است اوقات بسیار شادی را با دیگر توله ها گذراند و بعد از دو ماه با بقیه به پناهگاه رفت و… در آنجا شانسش رقم خورد.
افسانه در ابتدا پرنسس پرشیا بسیار ترسو و خجالتی و غیر اجتماعی بود ، اون علاقه ای به برقراری ارتباط با دیگران یا غریبه ها نشون نمی داد، اما بعد از چند ماه اعتماد به نفس خودشو به دست آورد و تبدیل به موجودی اجتماعی شد، البته من و سیندی این تغییرو مدیون اریون، و سگهای همسایه بیلی و مارشال هستیم.
این روزها مارلی ،گربه ای که از پناهگاه حیوانات بی سرپرست به خونۀ ما اومده دوست تازه و صمیمی پرشیاست. باید بگم پرشیا بسیار باهوشه ، تو پارک بدون اینکه از ما دور بشه بدون قلاده راه می ره، وقتی می خواد بره بیرون با چنگ زدن به در توجه دیگرانو جلب می کنه، در صورت لزوم شبها پتورو از روی تخت می کشه تا بیدار شیم و درو براش باز کنیم،از همه مهمتر اینکه سگ پیر خونه اریونو از تنهائی در آورد و اونو تبدیل به توله سگی پرانرژی و بازیگوش کرده.
چند هفته پیش پرشیا از مدرسۀ سگها با نمرات بالا فارغ التحصیل شد، در ضمن اون نگهبانی از خونه رو به شدت جدی میگیره و به هر موجودی که جرات کنه به خونه نزدیک شه پارس می کنه، کوتاه اینکه اون عضو با ارزش و دوست داشتنی خونه ماست.
سیندی و فرید
ژانویه 29, 2017
سوزان آرنت، شهریور ۱۳۹۱ ، سیاتل واشنگتن
سپتامبر ۲۰۱۲، من داوطلبانه در پناهگاه حیوانات پاز در راه بردن سگها کمک می‌کردم. یه روز یکشنبه عصر، وقتی داشتم سگی رو که راه برده بودم به لونش برمیگردوندم شنیدم یه همکار داوطلب دیگه داره سگی رو که در لونه پهلویی بود با مهربونی تشویق می کنه که بیرون بیاد که کمی راه بره، اما بخت باهاش زیاد یار نبود و سگ رضایت نمی‌داد. برای همین من تصمیم گرفتم یه امتحانی بکنم. دزدکی نگاهی به داخل قفس انداختم و یه سگ شلتی میکس خیلی عصبی با گوشای دراز و چشمای قهوه‌ای تیره رو دیدم. رفتم تو و و مدتی کنارش نشستم و در حالی که بهش‌هات داگ تعارف می‌کردم کم کم بهش نزدیک شدم. می‌تونستم تشخیص بدم که اون هم خیلی ترسیده و هم در عین حال میخواد مورد محبت قرار بگیره چون گذاشت پاهاشو ناز کنم، بعد هم شکم و سرشو و بالاخره یکی از هات داگارو از رو زانوم برداشت. بعد از یه پیاده روی کوچک و کمی نوازش شکم، من عاشقش شدم چون معلوم بود که علیرغم ترس و خجالت، روحیه لطیف و خلق و خوی شیرینی داره. اون موقع من هیچی راجع به اصلیت اون و این که تازه از یه پرواز بیست ساعته اومده نمیدونستم.
وقتی مدیر پناهگاه گفت از ایران اومده فکر کردم جوک میگه. باورم نمی‌شد که این همه تلاش شده که اونو برای یافتن یه خونه همیشگی به سیاتل بفرستن. من واقعا شانس آوردم که تونستم چند روز بعد سرپرستی اونو قبول کنم.شبی، در طول این هفت ماه راه درازی رو طی کرده. اون راه رفتن روی لیشو یاد گرفته (بدون این که با دیدن هر ماشین، دوچرخه یا آدمی که رّد میشه خودشو جمع کنه و بشینه)،و همین طور ماشین سواری ( بدون این که خودشو کف ماشین و پشت صندلی قایم کنه)، آسانسور سواری و بالا و پایین رفتن از پله ها، و پارس نکردن به عکس خودش تو آینه رو.
اون عاشق پارک سگ ها، غلت زدن روی چمن، دراز کشیدن توی آب، اسباب بازیهای نرم، نقل‌های تشویقی، و از همه بیشتر، اومدن به سر کار با منه. اعتماد به نفس و خوشحالی
اون وقتی توی دفتر کار من میدوه اصلا قابل مقایسه با ترسو بودن روزای اولش نیست.
بهترین دوستای اون در محل کار من پیرس، اولا، و صیدی هستند. اون دوست داره با اونا کشتی بگیره و اسباب بازیاشو با اونا سهیم بشه. اون بشین، بخواب، و خودتو تکون بده رو یاد گرفته. وقتی هم که خیلی هیجانزده باشه با هر دو پنجش این کارو میکنه!
خیلی سپاسگزارم که تو زندگیم اونو دارم. شخصیت شیرین و خنده دار اون، انعطاف پذیری، و شجاعتش در موقعیت‌های جدید خیلی الهام بخشه. از همه اونایی که در وفا و پاز به نجات اون، مراقبت و فرستادنش کمک کردن و مارو وارد زندگی همدیگه کردن ممنونم. شبنم عزیز من، دوست همیشگی منه و خونه من تا ابد خونشه، و توی قلب من جا داره.
خدا نگهدار
سوزان
