فوریه 12, 2017
من انجی (Eng) هستم. خانوادم به من میگن مهندس. برای اینکه یک پسر بسیار دوست داشتنی، باهوش و زیبا هستم.مدتها در پناهگاه وفا زندگی می کردم، تا اینکه یک روز، وقتی پاییز میرفت تا دست در دست زمستان بگذاره، “آقای بیات” مهربان اومدن دنبالم و من رو برای همراهی خانواده شون انتخاب کردن.رفتارهای سنجیده من در بدو آشنایی و سپس رفتار دوستانه ام با دوست جدیدم که پیش از من اونجا زندگی میکرد باعث شد که این اسم رو روی من بذارن.
من روزهای خیلی شادی رو در خانه جدیدم میگذرونم، همه همسایه هامون من رو دوست دارند و وقتی که با هر کدوم از اعضای خانوادم بیرون میرم همسایه ها صدام میکنند تا من رو نوازش کنند و همیشه حالم رو میپرسن. روزها گاهی با “روژین” زیبا، پیاده روی میرم و گاهی باهم مسابقه دو میدیم. باید بهتون بگم که برنده این مسابقه همیشه من هستم و روژین هرچی تلاش میکنه نمیتونه پیروز بشه.اما از مهارتهایی که دارم فقط یکیش رو براتون تعریف میکنم:یک روز خانواده ام دیدن که برفی (سگ دیگه خانواده و دوست نزدیکم) ساعتهاست که ناپدید شده، بسکه سر به هواست.ما همه نگران شدیم و من فهمیدم که حالا باید مهارتهام رو به همه نشون بدم و از ابزارهای بویایی و شنوایی فوق العاده ام کمک بگیرم و مقیاس های زمان و مکان رو به هم بدوزم تا بتونم دوست خوبم رو پیدا کنم و نجات بدم.همسایه مون با اینکه خیلی من رو دوست داره مدام می گفت، اصلا امکان نداره که من بتونم “برفی” رو پیدا کنم.من ساعتها، دشتها و دره های دور و نزدیک خونه مون رو گشتم، آقای بیات و همسایه مون با کنجکاوی و شگفتی من رو نگاه میکردن که پوزه از زمین جدا نمیکنم، تا بالاخره برفی رو پیدا کردم که تو یه دره عمیق سرگرم بود. همگی من رو تشویق کردند و همه مون با خوشحالی به خونه برگشتیم.
حالا دیگه محبوبیت من دو صد چندان شده.روز جمعه که خانم زرین از پناهگاه وفا به دیدنم اومد خیلی خیلی خوشحال شدم و پریدم بغلش. اون اصلا فکر نمیکرد که من هنوز به یاد داشته باشمش و این نشون میده که من تا چه اندازه باوفا هستم.من زندگی خوبی دارم، از همه چیز لذت میبرم و آرزو میکنم روزی همه بچه های وفا هم خانواده و خانه خوبی پیدا کنند.به امید آنروز.
فوریه 12, 2017
من بنجامین هستم یه پسر عاقل و مهربون که همه رفتارهاش حساب شده و موقره.اما توفان برادرم با من فرق داره، اون دلش میخواد شیطنت کنه و حسابی به گربه ها گیر بده و اونا رو بترسونه، سرش رو تو هر سوراخی فرو کنه و متفکرانه به هر چیز ریزی زل بزنه.اما من یه قیافه جدی به خودم میگیرم تا بهش بفهمونم خیلی هم کاراش بامزه نیست.اصلا بذارین داستان خودمون رو براتون تعریف کنم.
من و توفان با هم دیگه تو پناهگاه دوست بودیم، وقتی آقای ترکیان هر دوی ما رو برای بردن به خانه جدیدمون انتخاب کرد ما به هم تبریک گفتیم و حسابی خوشحال شدیم. ما هیچکدوممون فکر نمیکردیم که قراره به یه باغ خیلی بزرگ و زیبا بریم و با دیدن این همه وسعت و زیبایی حسابی خوشحال دویدیم و دویدیم و خاک مرطوب زیر پامون حسابی ما رو هیجانزده کرد.همونروز توفان خواست به همه بفهمونه که خیلی پسر حواس جمعی هست و کرد دنبال گربه بیچاره ای که داشت دزدکی روی دیوار راه میرفت. اما من همه حواسم رو داده بودم به استخر بزرگی که وسط باغ داشت خودنمایی میکرد.همش دلم می خواست بپرم تو آب و یه آبتنی حسابی بکنم فقط حیف که هوا خیلی سرد بود. منهم به خودم قول دادم وقتی هوا گرمتر شد یه حموم حسابی تو این استخر خوشگل بگیرم.
الان ما ماههاست زندگی خوب و شادی رو در کنار خانواده مهربان ترکیان تجربه میکنیم.من خودم با گوشهای خودم شنیدم که آقای ترکیان داشت تلفنی به خانم زرین میگفت: حسابی به ما دوتا عادت کرده و هر دوی ما رو دوست داره.ما هم مثل همه دوستانی که سرانجام خانه و خانواده یافتند آرزو میکنیم بقیه دوستامون در پناهگاه شانس بیارن و یک خانواده خوب به دنبالشون بیاد تا اونها هم بتونن طعم خوش آزادی و امنیت رو احساس کنند.به امید آنروز.
فوریه 12, 2017
روزی که آیدا و پدرش آقای لطیفی به وفا آمدند، “لکسی” تمام هنرش را به کار برد تا آیدا او را برای بردن برگزیند، لکسی این دختر زیبا در همان مدت کوتاه به قدری در آغوش آیدا فرو رفت و او را درآغوش گرفت که آیدا تردیدی به خودش راه نداد که باید او را انتخاب کند و با خود به خانه ببرد.
آیدا و لکسی یکدیگر را برگزیدند و با یکدیگر به خانه همیشگی رفتند. اینک لکسی در کنار این خانواده مهربان روزگار به خوشی می گذراند.
لکسی هر روز برای گردش به پارک روبروی خانه میرود و با سگهای دیگر بازی میکند. آیدای مهربان و خانواده مهربان لطیفی از شما برای سرپرستی لکسی سپاسگزاریم و برایتان شادی و تندرستی آرزومندیم.
روزگار به کام همگیتان.
ا. زرین – سرپرست واگذاری سگهای پناهگاه وفا در ایران
فوریه 12, 2017
کمتر کسی است که داستان آمدن نمدی را به پناهگاه وفا خوانده و او را از یاد برده باشد، اینک نمدی با نامی تازه: مکس زندگی شادی را در کنار سرپرست مهربانش از سر می گذراند. به امید روزی که هیچ حیوان ستمدیده و بی سر پناهی در دامن مادر مهربان طبیعت نداشته باشیم.
داستان مکس را از زبان سر پرست مهربانش بخوانید:
حدودا ۵ سال پیش بود که پدرم -روحش شاد- برای دیدار ما به کانادا آمد، و با توجه به عشق زیاد من به حیوانات خبری به من داد که برایم بسیار جالب و خوشحال کننده بود. وجود مکانی برای نگهداری و حمایت از حیوانات با وفای بی پناه در ایران به نام پناهگاه وفا. از همان روز با هیجان زیاد پیگیری‌های خودم را برای آشنایی با این مکان و مؤسسان شروع کردم. از طریق فیسبوک و تلفنی با فرشته‌ای به نام خانم معتمدی آشنا شدم. بلافاصله بعد از ورودم به ایران روزهای جمعه به پناهگاه رفتم.
هرگز فراموش نمیکنم روزی که نمدی را در آن شرایط نامناسب به پناهگاه آوردند. لاغر، گرسنه، نحیف و بسیار آزار دیده و همچنین وحشتی را که در چشمانش از دیدن آدمها پیدا بود. و این بود عشق در نگاه اول با مکس. بعد از مدتی تصمیم گرفتم شرایطی برای مکس فراهم کنم که شاید روزهای سختش را فراموش کند و به او قول دادم که هرگز دیگر روی زمین خشک نخواهد خوابید.
در آخر سپاس فراوان از بنیان گذار و تمام عزیزانی که خالصانه برای این حیوانات زیبا زحمت می کشند. دست همه شما را می فشارم.
فرحناز خانقاهی
فوریه 12, 2017
من سزار هستم، البته نام قبلی من گاسپایک بود.من توله خیلی ضعیف و آسیب دیده ای بودم وقتی خانواده نازنین “آرش” من رو نجات دادند و پس ازبهبودی به پناهگاه وفا اومدم.چند ماهی رو اونجا مهمون بودم تا یک روز “آقای محسنی” مهربان اومد دنبالم و با هم رفتیم به باغ زیبایی که سگ دیگری هم در اون زندگی میکرد.
گرگی از همون ابتدا با من دوست شد و ما تصمیم گرفتیم برادران خوبی برای همدیگه باشیم.لازمه که کمی از خودم تعریف کنم و به همگی شما بگم من در نگهبانی دادن از خانه و باغ بی همتا هستم و این رو آقای محسنی همیشه به من و خانم زرین میگه و کلی از من تعریف میکنه وقتی او با خانم زرین گفتگو میکرد من فال گوش ایستادم و شنیدم که میگفت: من رو نه فقط به خاطر زیباییم که به خاطر همه هوشی که برای گوش کردن به حرفهای او و نگهبانی از باغ انجام میدم دوست داره.منهم همیشه منتظر هستم تا سرپرستم از راه برسه تا بتونم حسابی از سر و کولش بالا برم و عشق و وفاداریم رو بهش نشون بدم.
من سگ عاقلی هستم و گرگی همیشه در حال یادگیری از من هست.من عاشق خانه ام و سرپرستم هستم و این رو در نحوه رفتارم و خنده هایی که در صورتم نقش میبنده میتونین ببینن.من هم آرزو میکنم تجربه شیرینی که تا کنون داشتم بقیه بچه های وفا هم داشته باشن و سرانجام خوشی در انتظارشون باشه.تنها آرزوی من این هست که بقیه سگهای بی سرپناه یه روزی خانواده مهربون پیدا کنند.
فوریه 12, 2017
من جویی هستم. یک پسر بازیگوش و زیبا. همون چند ماهی که تو پناهگاه بودم همه جا رو گذاشته بودم روی سرم بسکه مدام سر به سر بقیه میذاشتم. فکر میکنم الان که دیگه تو پناهگاه نیستم همه یه نفس راحت از دست من میکشن.اما من پسر سوگلی محمد بودم و همین به من حسابی اعتماد به نفس میداد.
هوش سرشارم به من کمک کرد که بتونم آموزش های مقدماتی سگها رو خیلی زود یاد بگیرم.
یک روز زیبای پاییزی من و یک دختر زیبا و کوچک از پناهگاه (که بعدها اسمش رو گذاشتن گندم) به همراه خانواده مهربان “ارشدی” راهی باغی زیبا شدیم.من از دیدن آن باغ زیبا سرازپا نشناخته به هر سو دویدم و به همه جا سرک کشیدم.”لنا” دختر زیبای خانواده از همان ابتدا عاشق گندم شد، او همان روز نام گندم را برای خواهر کوچولوی من انتخاب کرد.من و گندم، مثل همه خواهر و برادرهای خوب به همراه این خانواده مهربان روزهای شادی رو می گذرونیم و هر دو با جدیت از خانه مراقبت می کنیم.خانواده ارشدی بهترین خانواده ای هستند که هر کسی میتونه داشته باشه.من آرزو میکنم روزی همه سگهای وفا بتونن یه همچین خانه زیبا و خانواده مهربان پیدا کنند.
