نينا

ژانویه 29, 2017

لی و جاکوب کروپ  –   ۲۸ خرداد۱۳۹۰ – ونکوور، کانادا

ما مدتهاست كه پناهگاه وفا و تعداد زیادی از گروه های حمایت از سگها را در فیس بوك دنبال می كنیم.

بعد از اسباب كشی، بالاخره آماده شدیم تا یك عضو جدید را در خانواده مان بپذیریم .

زمانی كه با ” وفا” تماس گرفتیم، فرح فورا ایمیلی برایمان ارسال كرد با عكس های یك توله سگ! اون “مومو” بود . البته فكر می كنم كه در اون زمان “نینا” صداش می كردند. اون واقعا ستودنی بود و ما عاشقش شدیم. از همون لحظه اول كه دیدیمیش، اون شد دختر كوچولوی ما.

پنجه های “مومو” به نسبت سنش خیلی بزرگن و ما مطمئن هستیم كه خیلی زود ما یك دختر خیلی بزرگ خواهیم داشت. شاهد رشد روزانه “مومو” بودن برای ما هم عجیبه هم شگفت انگیز .

ما از داوطلبان و خانواده مهربانی كه برای انتقال “مومو” ی جوان از ایران به ونكوور كمك كردند بسیار قدردانی می كنیم. بعد از مدتها انتظار، اون بالاخره در 8 جون 2011 رسید .

در ابتدا اون خیلی خجالتی بود، اما حس كنجكاویش، خیلی زود شخصیت واقعیش را رو كرد. ” مومو ” دل هركسی رو كه اونو می بینه می برد . همه از ما می پرسن : “نژاد “مومو” چی هست؟ ” و ما در جواب می گیم كه ” خودمون هم نمی دونیم”.

اولین بار كه “مومو” ، “مانستر” ( دوست پشمالوی ” مومو ” در ونكوور) رو دید، ترسید و دمش رو آورد پائین،‌ بین پاهاش. خوشبختانه “مانستر” سگ خیلی با محبت و مهربانی است،‌ و خیلی زود آنها مثل دوتا دوست قدیمی مشغول بازی شدند. ( “مومو” اونشب خیلی خوب و راحت خوابید ) الان دیگه اون هیچ ترسی از سگ های دیگه نداره، در واقع رفتن به پارك سگها یكی از بهترین تفریحات اون شده .

“مومو” مثل یه بچه نوزاد می مونه. اون می تونه جذاب، راحت، احمق، كله شق یا كناره گیر باشه، اما اون همیشه خیلی عزیز و عاشقانه است .

اما بزرگترین مشكلی كه برای “مومو” در زندگی جدیدش در كانادا ایجاد شد، چند روز پیش در نتیجه خوردن یك تكه سنگ بود كه در اولین ویزیت دامپزشك، بررسی شد. در اونجا صحبت از انجام رادیوگرافی و حتی عمل جراحی به میان آمد، كه همه ما رو خیلی نگران كرد. اما خوشبختانه به محض اینكه از دامپزشكی آمدیم بیرون، “مومو” سنگ رو به صورت طبیعی دفع كرد و همه ما رو از نگرانی در آورد و “مومو” تقریبا خوب خوب شد .

ما حتی یك لحظه هم از آوردن “مومو” به زندگیمون پشیمان نشده ایم و كاملا” مطمئن هستیم كه این احساس ما دوطرفه است .

لی و جاکوب

كارامل

ژانویه 29, 2017

سیامک و نسرین یگانه ۹ فروردین ۱۳۹۰- آمریکا

ما خیلی خوش شانسیم که سرپرستی یه توله سگ رو از پناهگاه وفا قبول کردیم. خیلی سخته لذتی رو که این کوچولو به زندگی ما داد،

بتونم با کلمات توضیح بدم. اما اگر من به درخواست شما جواب نداده بودم این اتفاق نمی افتاد؛  خواسته بودین هر کدوم از مسافرا که می تونن یکی از سگ های وفا رو با خودشون به آمریکا بیارن. ما چهار نفر بودیم. تاندر (کارامل) با خاله زودتر از ما رسید. سیامک (همسرم) قرار بود سرپرست موقت اون باشه، اما سیامک می گه که از همون نگاه اول عاشق این نو رسیده شد،  مخصوصاً وقتی شنید که کارامل فقط دو روزش بوده که تو خیابون رها شده. همسرم منتظر من بود که برگردم تا تصمیم نهاییش رو بگیره.

واقعا نمی تونم بهتون بگم اولین باری که تاندر رو دیدم چه حسی داشتم. وقتی به چشماش نگاه کردم، دلم لرزید و دقیقا همون لحظه فهمیدم که نمی تونم از این کوچولو دست بکشم.

سیامک میگه تاندر مثه سونامی می مونه، راست می گه! همه چی رو می جوه، مخصوصاً عاشق جوراب های مامانمه. اصلا دوست نداره کسی بخوابه و مدام سر به سر داداش بزرگش (شازده) می ذاره. خیلی بازیگوش، بانمک و دوست داشتنیه. ما که عاشقشیم و نمی تونیم زندگی بدون اون رو تصور کنیم.

ركسانا ( ليلی )

ژانویه 29, 2017

کیتی و مت  آلن- گوبل – ۲ خرداد۱۳۹۰ – آمریکا

الان تقریباً سه ماه میشه که لیلی اومده پیش ما. روزای اول همش سعی می کرد اسکوتر(داداش بزرگشو) سر جاش بنشونه؛ خوراکیهاشو قاپ می زد و نمی ذاشت اسکوتر  تو جای خودش بخوابه.

به همین دلیل من و مت (همسرم) حسابی وقت گذاشتیم تا هر دو تا سگمون رو همزمان تربیت کنیم و نتیجه اش این شد که لیلی به جای رقابت با داداشش برای جلب توجه ما شروع کرده به بازی و همکاری با اون.

حالا لیلی و اسکوتر تو حیاط  با هم بازی می کنن، خیلی وقتا با هم روی یه تخت می خوابن، صبحها تو حیاط هر دو واسه یه سنجاب پارس می کنن، حتی وقتی اصلا سنجاب اونجا نیست! عصرا ساعتها با هم وقت می گذرونن؛ دنبال همدیگه می دون، به سگهایی که از نزدیکی حصار حیاط رد می شن پارس می کنن و معمولا حسابی همدیگه رو سرگرم می کنن.

لیلی تازگی دوره آموزش اولیه اش رو تموم کرده و ما خیلی خوشحالیم که الان همچین سگ شاد و خوش رفتاری تو خونه داریم. فکر می کنم این دوره آموزشی باعث شده لیلی ما رو به عنوان خونواده اش بپذیره .

لیلی یکی از شادترین سگهایی که من تا حالا دیدم ؛ همیشه می خنده و دمشو می جنبونه.

داستان رکسانا در تاریخ ۶ اسفند ۱۳۸۹ در فیسبوک گذشته شد.

http://www.facebook.com/note.php?note_id=10150108842938522

بامبی ( بنی )

ژانویه 29, 2017

خانوم گرتا –   ۲۴ مهر ۱۳۹۰- لندن، انتاریو، کانادا

‌

باعث و بانی‌ آشنایی ما با ویکی و گروه نجاتش سهیلا بود که از سالها پیش در حمل و نقل، سرپرستی موقت، و یافتن خانه دائم برای سگ‌هایی‌ که از کشورهای دیگر به کانادا می‌‌آیند با این گروه همکاری داشته و دارد.

سهیلا یعقوبی خودش به پیشواز کمک به سگ‌های وفا آمد و صمیمانه ما را به این گروه‌ها پیوند داد.

همه ما درتیم وفا از خانم سهیلا یعقوبی برای کمک‌های بی‌ دریغش سپاسگزاریم.

خبر خوش یافتن خانه دائمی برای بامبی/بنی از زبان ویکی

گرتا رسما اعلام کرد که سرپرستی دائمی بنی/بامبی راپذیرفته و حالا او یک خانواده دائمی داره.

من شخصاً حدود ۱۶ ساله که گرتا رو می شناسم و در خیلی‌ از این واگذاریها با هم همکاری داشتیم. او انسان با عاطفه و دلسوزیه و  در رابطه با حیوونا مثل یه تیکه جواهر واقعیه. ما واقعا شانس آوردیم که او در موقعیتی بود که بتونه سرپرستی بنی رو قبول کنه.

من  دو تا عکس ضمیمه کردم که آخر هفته وقتی‌ کنار رودخونه قدم می‌‌زدیم گرفتم. یکی‌ از اونا با گرتا و سگ دیگش، تسا است. من و سگام اغلب برای پیاده روی‌های طولانی با گرتا و سگ هاش بیرون می‌‌ریم.

در کانادا پاییز از راه رسیده و بنی داره راه رفتن توی انبوه برگای پاییزی رو تجربه میکنه- اون عاشق بازی توی برگاست. اما بزودی توی برفا بازی خواهد کرد.

زندگی بنی از زبان گرتا، سرپرست دائمی او

بنی حالا با خواهر برادراش تسا و ویلی (سگ‌ها)، مگی و میلی‌ (گربه ها) و گرتا (انسان) زندگی‌ می‌‌کنه- که مصاحبش هستند و نمیذارند تنها بمونه که خیلی‌ خوبه چون از تنهایی‌ اصلا خوشش نمیاد.

با سه بار پیاده روی در روز و دوستای (انسان و سگ) زیادی که تو محله پیدا کرده روزای شلوغی داره. همه از شنیدن قصه زندگیش و این که چه راه درازی رو طیّ کرده تا به این جا برسه حیرتزده می‌شند. بنی از ماشین سواری و رفتن به پارک خیلی‌ لذت می‌‌بره، مخصوصاً رفتن به کنار ساحل که اوج همه ایناست ( البته ساحل دریاچه نه اقیانوس!)

اون دوست داره پرنده‌های ساحلی رو دنبال کنه و پروازشون بده (که فقط میخندن و پرواز می‌کنن)، با تسا و ویلی شلپ و شولوپ تو آب راه بره، یا رو شن‌ها ورجه وورجه کنه. بنی خونه و حیاط خونه رو دوست داره و سگ کوچولوی شادیه.

لوسی

ژانویه 29, 2017

خانواده دورقی – مرداد ۱۳۹۰ – آمریکا

ما یه سگ داشتیم که متاسفانه سرطان گرفت. این برای همه ما خیلی ناراحت کننده بود چون دامپزشک گفت که بهترین راه اینه که باهاش  خداحافظی کنیم و اجازه بدیم که بخوابوننش.

من و دو تا خواهرم خیلی غمگین بودیم و نمی تونستیم فراموشش کنیم . وقتی فرانک (از پناهگاه وفا)  به ما زنگ زد و از ما خواست که یه چند وقتی سرپرست لوسی باشیم (چون سرپرست اصلیش مریض شده بود و  نمی تونست ازش مراقبت کنه) فکر کردیم خوبه یه مدت کوتاه اونو نگه داریم چون از دست دادن سگمون خیلی خیلی برامون ناراحت کننده بود. اوائل، فکر کنم لوسی یه کم ترسیده بود، اما معلوم بود که سگ خیلی مهربونیه.

آشنایی با اون برای همه ما (حتی گربه هامون) خیلی جالب بود و خیلی زود فهمیدیم که نمی تونیم لوسی رو به هیچ کس دیگه ای بدیم. الان حدودا 4 ماهه که پیش ماست.

لوسی همبازی خیلی خوبیه و خیلی خونگرمه. بهش یاد دادم بشینه، دست بده، دراز بکشه و غلت بزنه، اون عاشق اینه که منو خوشحال کنه. همیشه می خواد هر کاری که ما می کنیم خودشم انجام بده و از اینکه ما می ریم مدرسه و اون باید خونه بمونه ناراحت می شه.

عاشق برگشتن به خونه ام، چون همیشه یه سگ بزرگ شاد منتظر منه! رابطه لوسی با گربه هامون عالیه و همیشه می خواد که با اون دوتا بازی کنه ، البته اونا خیلی از این قضیه خوشحال نیستن و گاهی اصرار لوسی باعث می شه اونا براش شاخ و شونه بکشن

ما خیلی لوسی رو دوست داریم و اون همه عمرش عضوی از خونواده ما باقی می مونه.

داریان دورقی –  ۱۴ ساله

چند خط از خانوم آرمینه که در تهران از لوسی خانوم مراقبت میکردند، و بعد هم خرج سفارش به امریکا را تقبل کردند:

لوسی اولین توله ای بود که از طرف وفا برای سرپرستی طولانی مدت تر به من واگذار شد. وقتی پیش ما اومد با شکم بخیه خورده و خونی آنقدر کوچیک بود که توی جعبه موز جا گرفته بود.

خیلی آروم و بی آزار بود. همه عاشقش شدیم و تمام نگرانیهام برای سرپرستی موقت توله از وفا با نگهداری لوسی از بین رفت. خیلی خوشحال بودم که پیش خانواده خوبی زندگی میکنه و از همه بخصوص فرانک عزیز سپاسگزارم.

داستان لوسی:

http://www.facebook.com/note.php?note_id=470816738521