خانم و آقای آرچر-19 دی ۱۳۹۰- آمریکا
وقتی اُپال 8 ژانویه 2012 اومد پیشمون تا با ما زندگی کنه، دختر خیلی خجالتی بود. بعد از یکماه اون خیلی خوب خودشو با برنامه های ما و کارهای روزانه وفق داد. هیچی بهتر از زندگی با دو تا رفیق پیر بازنشسته نیست. اپال روزش رو با یه کش و قوس حسابی به بدنش شروع می کنه و میره تا یه دوری اطراف بزنه.
بعد میاد تا منو در حال غذا دادن به گلدفیش ها تماشا کنه. سرشو به یه طرف خم می کنه و ماهی ها رو که دسته جمعی دنبال غذا این طرف و اون طرف می رن، نگاه می کنه. بعد نوبت رفتن تا پائین تپه و آوردن روزنامه است. عاشق وقت هایی هستم که خم می شه و دستهاشو جلوش دراز می کنه تا همسرم تام قلاده رو تنش کنه. وقتی کار تام تموم میشه، اپال از سر تا دمشو می لرزونه (هر وقت خیلی هیجان زده می شه، این کار رو می کنه) و بعد آماده رفتن می شه.
تام ، اپال و گربه مون (شستا) با هم از جاده خاکی که به سمت خونه همسایه هامون می ره، پائین می رن، بعد از یه مسیر خاکی دیگه می رن پائین تپه تا برسن به صندوق پستی . وقتی که برمی گردن، همه با هم صبحونه می خوریم.
بعد صبحونه، تام و اپال 1.5 مایل پیاده روی می کنن. اُپال عاشق این پیاده روی هاست و رفتارش با قلاده فوق العاده است. اُپال یه شکارچی درجه یک هم هست. یه وقتهایی لونه موشهای کیسه دار رو با پنجولاش می کنه ، تا حالا چند تایی موش کیسه دار و موش کور شکار کرده. به سنجابها هم خیلی علاقه منده ، اما چون هنوز با قلاده بیرون می ره ، نتونسته یکی از اونا رو بگیره.
عصرها من و اُپال با ماشین میریم دنبال نوه ام ، Amber ، و اونو از مدرسه اش تو Sebastopol بر می داریم. اُپال سواری با ماشین کوچولوی من رو دوست داره چون هم سایزش مناسبه ، هم سوار و پیاده شدنش آسونه. ما Amber رو می رسونیم خونه و معمولا یه سر هم به اونا می زنیم. اُپال با Nova(توله سگ 9 ماهه Amber) و اون یکی سگشون Daisy (که هم سن اُپاله) بازی می کنه. اگه دخترم و نوه ام آخر هفته بیان پیش ما ، سگهاشون رو هم میارن تا با اُپال بازی کنن.
اونا عاشق اینن که دور حیاط بدوند. Nova طرفدار پرو پا قرص توپ بازیه، اُپال هم داره از اون یاد می گیره ، با اینکه تازه این بازی رو شروع کرده اما به خوبی فهمیده چه جوری باید توپ رو بیاره. تازه بازی های دیگه ای هم میکنه. یه اسباب بازی کوچولو داره که هر وقت جای درست رو گاز می گیره ، صداش در میاد. جای این اسباب بازی همیشه کنار تختشه.
هر وقت خونه رو جارو می زنم از اتاق در میره. وقتهایی هم که تو باغچه با شن کش و شلنگ مشغول باغبانی هستم، بی قراری می کنه. می دونم که خاطره بدی از یه باغبان تو ایران داره که از سگها متنفر بوده. من همه سعیمو می کنم که به ترس هاش توجه کنم و واکنش درست نشون بدم. وقتی باید خونه رو جارو کنم، در ورودی رو باز میذارم ، اینجوری می تونه هر وقت خواست بره بیرون. معمولا این موقع ها میره بیرون ، درست جلوی در می شینه و منو تماشا می کنه و وقتی کارم تموم شد برمی گرده تو خونه.
اُپال حسابی مراقب قلمرو مون هست . دور تا دور محوطه گشت می زنه و اگه کسی پیاده یا با دوچرخه از جاده بیاد بالا ، پارس می کنه. ما توی یه منطقه جنگلی دورافتاده زندگی می کنیم که خیلی پر رفت و آمد نیست. بعضی از آخر هفته ها دوچرخه سوارها میان . گاهی تعدادشون به 50 تا 100 تا میرسه. اُپال دم در می ایسته و به پایین جاده زل می زنه و به دوچرخه سوارها پارس می کنه. شبها حس پاسبانی کردنش خیلی بیشتر می شه که البته برای ما خوبه چون می فهمیم کسی اون بیرون تو جاده است. صدای پارس بلندی داره که خیلی تاثیر گزاره . هروقت بهش می گم ” بسه” ، دیگه پارس نمی کنه.
اگه هوا توفانی نباشه ، همگیمون (که شامل پیشی هم میشه ) نزدیکای غروب به یه پیاده روی کوتاه میریم . من متوجه یه تغییر جالب تو چشم های اُپال شدم. اولین باری که دیدمش ، مردمک چشم هاش خیلی کوچیک و بسته بود ، اما حالا بزرگتر و گردتر شده . جالبه. چند روز پیش عین یه ملکه رو تراس پشت خونه نشسته بود و دور و بر قلمرو خودش رو با رضایت و خوشحالی تماشا می کرد.
احساس می کنم اون از اینکه با ما زندگی می کنه، خوشحاله. از طرفی ما هم خوش شانس بودیم که اُپال اومد پیشمون. اون داره دردها و ترس های زندگی گذشته اش رو خیلی سریع پشت سر می ذاره که این فوق العاده است. من واقعا خوشحالم که آدمهای مهربون و خوبی تو ایران و پناهگاه وفا هستن که با کمکهاشون باعث شدن این اتفاق خوب بیفته و اپال الان پیش ما باشه. از صمیم قلب از همگیتون ممنونم.
ارادتمندJamie Archer
پانوشت:من چند تا عکس هم از خونه جدید اُپال براتون فرستادم تا جایی رو که زندگی می کنه ببینین، فکر می کنم یه کم با خونه های قبلیش فرق می کنه.
